ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τι σημαίνει βουλευτήριο; Είναι η ελευθέρα βούληση των εκπροσώπων του λαού, ενώπιον του λαού, δηλαδή είναι η αγορά, η αγορά εκείνης της εποχής που θέσπισε τη δημοκρατία, την οποία υπηρετούμε -εννοείται- ευόρκως.Εγώ θα έλεγα, κύριε Υφυπουργέ, απευθυνόμενος σε εσάς, αλλά και στους Βουλευτές του Κόμματός σας, αυτά τα οποία είπατε εδώ να πάμε αύριο το πρωί να τα πούμε σε μία αγορά, στη λαϊκή αγορά, στη Βαρβάκειο, σε ένα σούπερ μάρκετ και να δούμε τι υποδοχή θα κάνει ο κόσμος.
Γιατί έχω την αίσθηση ότι ομιλείτε, χωρίς να ξέρετε την πραγματικότητα. Μιλάτε με μεγάλη ευκολία για το δίκαιο. Το χρησιμοποιήσατε και εσείς, κύριε Υπουργέ. Ποιο δίκαιο; Το δίκαιο που απορρέει από το νομοσχέδιο που συζητάμε; Τι λέει; Λέει 4% στις κατώτερες συντάξεις και ταυτοχρόνως 1 δισεκατομμύριο δώρο στον Κωστόπουλο της ALFA BANK. Γι’ αυτό το δίκαιο λέτε; Περί αυτού του δικαίου μιλάμε σήμερα; Το 4% στα 600 ευρώ είναι - 4Χ6=24 - 24 ευρώ. Δηλαδή 24 ευρώ στο συνταξιούχο, 1 δισεκατομμύριο από το «παράθυρο» στον κ. Κωστόπουλο της ALFA BANK.
Σας το είπα στις προγραμματικές δηλώσεις και το επαναλαμβάνω. Δεν πρόκειται να φέρετε φιλολαϊκό νομοσχέδιο, γιατί ακριβώς ανήκετε στην αντίπερα όχθη. Είστε όμηροι του κεφαλαίου και δεν μπορείτε δυστυχώς να μετακινηθείτε από αυτή την ομηρία. Εμείς θέλουμε να σας βοηθήσουμε να αποδράσετε από την ομηρία, μήπως και μπορέσουμε να δώσουμε μια ελπίδα, προσδοκία σε ένα βαρέως βαλλόμενο και προσβαλλόμενο λαό.
Παρακολουθώ, λοιπόν, με πάρα πολύ προσοχή τη ρότα, τη γραμμή αυτής της Κυβερνήσεως. Και ρωτώ επιτέλους: Αυτός ο λαός που δυσανασχετεί, αυτός ο λαός που βγαίνει στους δρόμους, αυτός ο λαός που αγκομαχάει, τόσο λάθος κάνει; Τόσο αχάριστος είναι και δεν καταλαβαίνει ότι αυτή η Κυβέρνηση του συμπαραστέκεται; Λάθος αρμενίζετε.
Λέω, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει η διάθεση να προσεγγίσετε τα θέματα. Είναι καιρός. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την μεταπολίτευση κυβέρνησαν δύο κόμματα. Εσείς με την καπιταλιστική σας θέση και το ΠΑ.ΣΟ.Κ με τη σοσιαλιστική του θέση. Πείτε μου λοιπόν, τι βελτιώσατε στην ταξική κοινωνία που ζούμε; Οι πλούσιοι γίνανε πλουσιότεροι και λιγότεροι και οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι και περισσότεροι. Αυτό το άνοιγμα της ψαλίδας επιτέλους δεν μας απασχολεί; Δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι είναι μια διαρκής κακουχία για την κοινωνία μας, ότι αυτή η ανισότητα δημιουργεί τα θέματα που συζητήσαμε χθες, όπως τα ναρκωτικά; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι κάτι πρέπει να γίνει;
Πείτε μου, ποια είναι η πρόοδος προς αυτή την προσπάθεια που πρέπει όλοι να κάνουμε για να κλείσουμε αυτή την ψαλίδα; Τριάντα εννέα χρόνια είναι η επίσημη πρότασή σας, όπως τουλάχιστον διαρρέει, για τον απλό εργαζόμενο για να συνταξιοδοτηθεί, τέσσερα χρόνια για τους Βουλευτές. Θα τολμήσουμε να πούμε αλήθειες; Και να πούμε, αν όχι τριάντα εννέα χρόνια Βουλευτής, γιατί είναι αδύνατον, τουλάχιστον τα μισά και τα άλλα μισά στον αέρα. Τέσσερα χρόνια 1.000.000 σύνταξη, 3000 ευρώ. Τριάντα εννέα χρόνια στο μεροδούλι, στην οικοδομή, 600 ευρώ. Και αυτό είναι δημοκρατία.
Παρακολουθώ και τις προσπάθειές σας στο ασφαλιστικό, προσπάθειες που ήδη έχετε αντιληφθεί ότι δεν θα καρποφορήσουν. Γι’ αυτό βιάζεστε και φέρατε πριν από το ασφαλιστικό τον εκλογικό νόμο για να είσαστε δήθεν εξασφαλισμένοι ότι άμα γίνουν εκλογές, θα είναι εκλογές οι οποίες θα μπορούν να σας φέρουν στην εξουσία. Κάνετε λάθος μεγάλο, γιατί και αυτός ο νόμος τον οποίο φέρατε είναι ατελής και δεν πρόκειται να σας σώσει, με όλα αυτά τα οποία πράττετε εις βάρος του ελληνικού λαού.
Θα πάω σε κάποια επιμέρους θέματα για τους καλλιτέχνες. Δεν χωράει καμία αμφιβολία, κυρίες και κύριοι, ότι χρωστάμε πολλά σε καλλιτέχνες. Ζούμε με τους καλλιτέχνες. Ποιος από εμάς δεν απολαμβάνει μια ελληνική ταινία; Ποιος από εμάς, όταν έρχεται στο κέφι ή μελαγχολεί, δεν τραγουδάει ένα τραγούδι; Κάποιοι άνθρωποι το δημιούργησαν. Και εδώ βλέπω, όμως, έναν ελιτισμό. Δύο χιλιάδες εκατό για να πάρει τη σύνταξη. Μα, δύο χιλιάδες εκατό είναι ένας υψηλός μισθός, κύριε Υπουργέ. Γιατί δεν κάνουμε, λοιπόν, μια ευρύτερη τοποθέτηση να βοηθήσουμε τον καλλιτέχνη που είναι ανήμπορος;
Εγώ θα χρησιμοποιήσω, παρά τη δική του μετριοφροσύνη, το Γολγοθά ενός μεγάλου Έλληνα καλλιτέχνη, του Ανδρέα Μπάρκουλη.
Πρέπει να ντρεπόμαστε όλοι μας. Δεν υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή μας που αυτός ο άνθρωπος και κάποιοι σαν κι αυτόν δεν μας έδωσαν αυτή την αχτίδα της ομορφιάς, της αισιοδοξίας, της αγάπης, του έρωτα. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος σήμερα δεν μπορεί να επιβιώσει, γιατί το αρνείται η πολιτεία η δική σας.
Πρέπει, λοιπόν, να δούμε ευρύτερα τα θέματα. Είκοσι καλλιτέχνες το χρόνο. Μα, αν είχαμε μόνο είκοσι καλλιτέχνες, δεν θα ήμασταν πνευματικός χώρος, δεν θα ήμασταν πνευματική χώρα. Μόνο είκοσι; Αυτοί είναι οι καλλιτέχνες; Οι τριάντα; Αυτοί είναι οι καλλιτέχνες της Ελλάδος; Έτσι είναι το «οξυγόνο» μας; Να σας θυμίσω ότι τα δύο και μοναδικά νόμπελ που έχει πάρει η Ελλάδα, είναι νόμπελ λογοτεχνίας.
Δεν θα έπρεπε, λοιπόν, να δείξουμε μια ευαισθησία; Μια σειρά καλλιτεχνών ξεκίνησαν με τα «μπουλούκια». Θα πήγαιναν να πάρουν ένσημα στα «μπουλούκια»; Πρέπει, λοιπόν, να φύγουμε απ’ αυτή τη λογική των ενσήμων. Είναι μια λαθεμένη πολιτική τα ένσημα. Μπήκαν στη σύνταξη. Τα ένσημα ήρθαν στη ζωή μας προπολεμικά. Τελείωσε αυτή η λογική. Και επιτέλους, βρείτε έναν άλλο τρόπο. Δηλαδή, αυτός που δεν έχει ένσημα, δεν ζει. Αυτός ο οποίος ήταν άνεργος -και όχι με δική του υπαιτιότητα, αλλά με υπαιτιότητα της πολιτικής των κυβερνήσεων- και δεν έχει τα ένσημα, δεν πάει νοσοκομείο. Δεν έχει σύνταξη. Μα, είναι λογική αυτή; Δεν μπορούμε να βρούμε άλλες προσεγγίσεις;
Και μιλάτε για την εισφοροδιαφυγή. Μα, έτσι όπως γίνεται, πάντα θα υπάρχει εισφοροδιαφυγή. Πάντα, μα πάντα. Εμείς έχουμε μία εντελώς διαφορετική πρόταση. Εισφορά βάσει του τζίρου, κύριε Υπουργέ. Βάσει του τζίρου! Προσέξτε τις σας λέμε. Πρόκειται για μία πρόταση πολύ δημοκρατική. Έρχεται μία εταιρεία υπηρεσιών, κάνει 200.000.000 ευρώ τζίρο και έχει μόνο δέκα εργαζόμενους και πληρώνει εισφορά επί δέκα. Ο τζίρος, όμως, προκαλείται από τον Έλληνα πολίτη, από το φτωχό, μεσαίο και πλούσιο. Άρα, λοιπόν, πρέπει να υπάρχει μία ανταποδοτικότητα, από τον τζίρο να πηγαίνει μέσα. Έτσι θα γεμίσουν τα ταμεία και αυτό σημαίνει δημοκρατία. Διότι είμαι εγώ ασφαλισμένος κάπου, η ασφαλιστική έχει δέκα ανθρώπους και βεβαίως, κερδίζει δισεκατομμύρια. Εγώ, όμως, συμμετέχω εις το κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Άρα, λοιπόν, από εκεί θα πάτε να εισπράξετε τα χρήματα, από τον τζίρο. Και από τον τζίρο δεν θα έχετε όλες αυτές τις εισφοροδιαφυγές, όλα αυτά τα «χαρίσματα» που κάθε τόσο αναγκάζονται όλες οι κυβερνήσεις να κάνουν, για να «καλοπιάνουν» τους κακοπληρωτές «έλα να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου απέναντι στον εργαζόμενο».
Αυτή, λοιπόν, είναι μια ρεαλιστική πρόταση. Και έχουμε κι άλλες προτάσεις να σας κάνουμε, αρκεί να έχετε «ευήκοον ους», να μην είστε αγκυλωμένοι σε πρακτικές του χθες και να ξεφύγετε. Εξάλλου, γι’ αυτό πήρατε εντολή από τον ελληνικό λαό, για να πάτε ένα βήμα μπροστά. Δεν σας έφερε εδώ ο ελληνικός λαός για να πάτε ένα βήμα πίσω. Διότι, βεβαίως, με τη μέχρι τώρα πολιτική σας βήματα προς τα πίσω κάνετε και αυτό είναι ολέθριο για το κράτος. Βέβαια, δεν ξέρω τι θα είναι για σας.
Κύριε Υπουργέ, θα σας πω ένα πραγματικό περιστατικό. Ένας φίλος, εν ονόματι Μανώλης, εμφανίζεται ξαφνικά στην παρέα με καινούργιο αυτοκίνητο. Ο Μανώλης, τον οποίο ξέραμε και πήγαινε κάθε φορά διακοπές στο χωριό του, φέτος το καλοκαίρι Μύκονο, σκαφάκι! Αμάν, λέμε, ευημερία στο Μανώλη. Είχε γεμίσει τις πιστωτικές κάρτες ο Μανώλης και έχει αρχίσει και τρέχει ο Μανώλης και σε τρεις μήνες θα τρέχει πιο πολύ ο Μανώλης.
Η πλασματική, λοιπόν, ευημερία του Μανώλη είναι η δική σας πλασματική ευημερία για την οποία έρχεστε εδώ και μιλάτε. Πείτε μου, λοιπόν, κύριε Υπουργέ, δεδομένου ότι είστε ο αρμόδιος καθ’ ύλην Υπουργός, πόσα δάνεια έχουμε πάρει από το 2000 μέχρι σήμερα. Πόσα δάνεια; Λιγότερα απ’ ό,τι είχαμε ή περισσότερα; Πόσα δάνεια; Πείτε μου με τι επιτόκιο τα έχουμε πάρει αυτά τα δάνεια.
Όταν λοιπόν χρωστάμε, όταν αυξάνουμε τα δάνεια, τότε δεν καλυτερεύουμε τις συνθήκες. Τότε, πρόκειται για μία επίπλαστη, για μια επιδερμική, δήθεν ευημερία, η οποία έχει κόστος στο αύριο. Και «το κόστος στο αύριο» είναι όλα αυτά τα οποία φέρνετε και τα οποία δημιουργούν τη δυσαρέσκεια και βγάζουν τον κόσμο στο δρόμο με τέτοια, θα έλεγα, δριμύτητα που δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή τη φορά θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε.
Έρχομαι εις τους κυρίους δικαστές. Κατ’ αρχήν, νομίζω ότι είναι άκομψο αυτό το οποίο διατηρούμε εδώ και αρκετά χρόνια, το μισθοδικείο. Δηλαδή έρχεται μια τάξη, σεβαστή καθ’ όλα, και αποφασίζει εκ των έσω πόσα χρήματα θα πάρει. Ποιος, λοιπόν, δικαστής ενός μισθοδικείου, όταν δικάζει υπόθεση δικαστών, θα μπορούσε να πει «όχι»; Θα ήταν απόβλητος και απαξιωμένος στα μάτια των συναδέλφων.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι πρέπει να πάρουν λεφτά. Συμφωνώ και εγώ με τον αγορητή του Κόμματος ότι ο δικαστής πρέπει να έχει μια ευρυχωρία, λόγω και της κοινωνικής θέσεως. Όμως, γιατί δεν παίρνετε μια γενναία απόφαση; Καταργείστε τα μισθοδικεία και φτιάξτε μια μόνιμη επιτροπή, την οποία να ανανεώνετε κάθε χρόνο, για να μη δημιουργούνται πατρικές σχέσεις.
Στην επιτροπή αυτή να συμμετέχουν καθηγητές πανεπιστημίου, εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ, του ΣΕΒ και εκπρόσωποι κοινωνικών τάξεων, η οποία θα αποφασίζει για το δίκαιο των απαιτήσεων. Γιατί όσο και αν είναι απέραντος ο σεβασμός προς τον δικαστή, μου ψιθύρισε πριν από λίγο στο αφτί ο κύριος Λαφαζάνης -και επιτρέψτε μου να το αποκαλύψω- ότι ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου θα πάρει αναδρομικά επτακόσιες χιλιάδες ευρώ. Το αντιλαμβάνεστε; Πάμε να το πούμε αυτό στο Πέραμα!
Ένας άνθρωπος θα πάρει εξακόσιες χιλιάδες ευρώ! Εντάξει, κύριε Ρεγκούζα.
Να κοροϊδευόμαστε, κύριε Ρεγκούζα; Τι θα δώσετε στην Τούμπα, κύριε Ρεγκούζα; Τι θα δώσετε πάνω στην ιδιαίτερή σας περιφέρεια, όταν παίρνει ένας άνθρωπος εξακόσιες χιλιάδες ευρώ; Για όνομα του Θεού! Αυτή τη δημοκρατία ζητάμε. Να πάψει αυτή η περιποίηση των ρετιρέ, είτε είναι του κεφαλαίου είτε είναι μιας εκτελεστικής, νομοθετικής ή δικαστικής εξουσίας! Αυτή είναι η διαφορά μας. Να κοιτάξουμε λίγο στο υπόγειο. Γιατί το υπόγειο πλημμυρίζει από αγανάκτηση, από πόνο και από δάκρυα! Αυτή είναι η δική μας διαφορά. Αυτή είναι η διαφορά μας για το ρόλο τον οποίο εσείς σήμερα επιτελείτε σε αυτόν το χώρο.
Για τους καλλιτέχνες. Άκουσα ανάμεσα στους ηθοποιούς, τους λογοτέχνες και τους δημοσιογράφους είναι και οι μουσικοί. Εγώ θα σας δώσω μια πολύ χρήσιμη και αποτελεσματική ιδέα. Όλοι οι καλλιτέχνες είναι γραμμένοι στην «ΑΕΠΙ» και για όσους δεν ξέρουν η «ΑΕΠΙ» είναι ο πλουσιότερος φορέας της χώρας. Γιατί είναι ο πλουσιότερος φορέας της χώρας; Να συνταξιοδοτούνται μέσα από την «ΑΕΠΙ». Είναι πολλά τα χρήματα των οποίων ακόμη και τη διαχείριση επαρκώς δεν γνωρίζουμε όλοι.
Η «ΑΕΠΙ», λοιπόν, μπορεί κάποια στιγμή να βρει τον τρόπο και τη φόρμουλα σε συνεννόηση με την πολιτεία, ώστε να εξασφαλίσει τουλάχιστον σε ένα κομμάτι καλλιτεχνών…
Ο φορέας αυτός πρέπει να δίνει λύση. Να μένουμε σε ευχολόγια, δεν είναι τίποτα. Λύση! Τουλάχιστον τους μουσικούς μπορούμε να τους συνταξιοδοτήσουμε μέσα από την «ΑΕΠΙ».
Τώρα, βεβαίως, κατά πόσο πρέπει να ελέγξετε και λίγο την «ΑΕΠΙ», κύριε Υπουργέ, νομίζω ότι πρέπει να το δείτε. Είναι αδιανόητο να έχει άλλος ένα τρανζίστορ στο μαγαζί του και να μπαίνει ο άλλος με το «έτσι θέλω» και να παίρνει λεφτά, επειδή ακούει το τρανζίστορ. Έτσι;
Ή να γίνεται η κατάχρηση σε παραμεθόριες περιοχές, που κάθονται σε ένα καφενείο πέντε άνθρωποι να ακούσουν ένα τραγούδι και είναι τόσο απαγορευτικό το εισόδημα της «ΑΕΠΙ» που κλείνουν τα μαγαζιά και δεν έχει ο κόσμος πού να πάει.
Κλείνω, κύριε Πρόεδρε, με την εξής διαπίστωση: Τόσο η προηγούμενη Κυβέρνηση όσο και η υπάρχουσα Κυβέρνηση δεν αντιμετώπισαν τα λαϊκά προβλήματα. Έχουν συσσωρευτεί τεράστια προβλήματα. Προβλήματα που έχουν χρόνο, βάθος και -θα έλεγα- προβλήματα που κωλυσιεργούνται πάρα πολλά χρόνια. Και αυτό, γιατί δεν έχει τη δύναμη κανένας από εσάς να μετρηθεί με το κεφάλαιο!
Βάλτε το κεφάλαιο απέναντι, πριν σας κατασπαράξει! Άλλη λύση δεν υπάρχει. Άλλη προοπτική για καλό δεν υπάρχει. Κλείστε μέσα τους τραπεζίτες! Κλέβουν, κύριε Υπουργέ. Το επαναλαμβάνω. Το είδατε σε αποφάσεις δικαστηρίων ότι κλέβουν οι τραπεζίτες. Και δεν είναι μόνο να επιστρέψουν αυτά τα οποία τους βρήκαν τα δικαστήρια, αλλά να πάει να απολογηθεί στο ειδώλιο του κατηγορουμένου ο υπεύθυνος, όσο εύηχο όνομα και αν έχει. Αυτό είναι μια λαϊκή απαίτηση και ο λαός νομίζω ότι, έχοντας τον τελευταίο λόγο, θα σας δώσει στις επερχόμενες εκλογές, που θα είναι πολύ ταχύτερα από τον συνταγματικό χρόνο, την απομάκρυνση που πρέπει. Ο λαός απαιτεί καλύτερη αντιμετώπιση από την Κυβέρνηση της δεξιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου