25/3/08

Ολοι μια γροθιά


Του Μιχάλη Χάνδακα*

Πάντα βρίσκει τρόπο η εκάστοτε κυβέρνηση να διεμβολίσει το αρραγές μέτωπο των εργαζομένων διασπείροντας… ζιζάνια μεταξύ τους. Όταν τα πράγματα σκουραίνουν γι’ αυτήν και φτάνουν στο απροχώρητο, σηκώνει το τηλέφωνο ο κομματάρχης, πιέζει, υπόσχεται, και η διάσπαση είναι θέμα ολίγων λεπτών. Οι εργαζόμενοι ξεχνούν κοινά αιτήματα και διεκδικήσεις, χωρίζουν τα τσανάκια τους, σε γαλάζια, πράσινα κ.ο.κ., το απεργιακό μέτωπο αποδυναμώνεται και η κυβέρνηση περνάει με μεγαλύτερη ευκολία και χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια τα αντιασφαλιστικά της μέτρα, όπως κάνει σήμερα. Οι μεν «γαλάζιοι» συνδικαλιστές τη διευκολύνουν αναστέλλοντας τον απεργιακό τους αγώνα, και αποστασιοποιούνται από τις κινητοποιήσεις των άλλων συναδέλφων τους οι οποίοι συνεχίζουν απτόητοι, κατηγορούμενοι ταυτόχρονα από την κυβέρνηση ως υποκινούμενοι από τον κομματικό τους φορέα προκειμένου να κάνουν δύσκολη τη ζωή της. Το είδαμε στην περίπτωση των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων. Η ΠΟΠ-ΟΤΑ ανέστειλε ενώ η ΠΟΕ-ΟΤΑ συνεχίζει.
Αυτό είναι το άσχημο στο συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα. Εχει χάσει το πραγματικό νόημά του, τον λόγο ύπαρξής του. Οι εργαζόμενοι γίνονται υποχείρια των κομμάτων, αντί να αγωνίζονται για να προασπίσουν τα συμφέροντά τους και να διεκδικήσουν από κοινού από τις κυβερνήσεις.
Η κομματικοποίηση και χειραγώγηση του συνδικαλισμού φρενάρει την αγωνιστικότητα του εργατικού κινήματος σε βάρος των συμφερόντων όλων των εργαζομένων. Βλέπει ο τάδε συνδικαλιστής το στραβό αλλά κάνει πως δεν το βλέπει για να μην έρθει αντιμέτωπος με την παράταξή του. Ασε που πολλοί δείχνουν καλή διαγωγή για να αναρριχηθούν στην κεντρική εξουσία και να αποκτήσουν κομματικά, κοινοβουλευτικά ή κυβερνητικά αξιώματα. Θυμίζω ονόματα αρχι-συνδικαλιστών, Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας, Μανώλης, Πολυζωγόπουλος. Και θα δούμε κι άλλους. Ο συνδικαλισμός είναι ο αναβατήρας για την εκπλήρωση προσωπικών φιλοδοξιών.
Στον συνδικαλισμό κυριαρχεί το κομματικό συμφέρον από τα προβλήματα των εργαζομένων. Υπερτερεί το καθήκον έναντι της παράταξης από τον αγώνα για τη διασφάλιση των εργασιακών κεκτημένων. Το ‘χουμε δει πολλές φορές το έργο. Ανακαλύπτονται ξαφνικά από τα συνδικαλιστικά όργανα, (ανάλογα με το ποιο κόμμα κυβερνά τον τόπο) κοινωνικές αδικίες για τις οποίες μέχρι πρότινος αδιαφορούσαν. Μόλις αναλάβει το αντίπαλο κόμμα τη διακυβέρνηση κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Τότε θυμούνται τον αγώνα.
Τώρα όλοι κρίνονται. Τώρα που το ασφαλιστικό νομοσχέδιο λεηλατεί τα κεκτημένα των εργαζομένων, ροκανίζει τις επικουρικές συντάξεις, ανεβάζει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, καταργεί την πρόωρη συνταξιοδότηση, όλοι οι εργαζόμενοι και δη οι συνδικαλιστές πρέπει να είναι ενωμένοι. Να αφήσουν στην άκρη τις κομματικές εντολές, να κλείσουν τα αυτιά τους στις υποσχέσεις για δικό τους βόλεμα και να πολεμήσουν. Να αντισταθούν για να μην περάσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο. Το οφείλουν στις επόμενες γενιές. Σε αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς.

*Ο Μιχάλης Χάνδακας είναι Γραμματέας της ΟΚΕ Ναυτιλίας του ΛΑ.Ο.Σ.–
Μέλος της Ομάδας Επικοινωνίας

Δεν υπάρχουν σχόλια: