Του Μιχάλη Χάνδακα
Λένε ότι στις δύσκολες στιγμές για το έθνος ξεχωρίζουν οι αρχηγοί, οι ήρωες και οι πατριώτες. Τον Παύλο Μελά άκουσα να τον αναφέρει για πρώτη φορά ο δάσκαλός μου στην Δ΄τάξη του Δημοτικού (1969-1970). Η ταινία «Παύλος Μελάς», υπερπαραγωγή για την εποχή της, χάραξε αυτό το όνομα στη μνήμη μου όταν κάποιο πρωινό όλα τα παιδιά του σχολείου την παρακολουθήσαμε στο ΣΙΝΕ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ στον Πειραιά. Εκείνη την ημέρα δεν κάναμε μάθημα, όμως η «ζωντανή» επαφή, με αυτή τη σημαντική μορφή της ιστορίας του έθνους μας ήταν για μας τελικά πολύ πιο χρήσιμη, γιατί γνωρίσαμε έστω και μέσα από τον κινηματογράφο έναν μεγάλο, έναν αληθινό πατριώτη.
Στις 13 Οκτωβρίου συμπληρώθηκαν 103 χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Μελά, πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα, του ανθρώπου - σύμβολο της φιλοπατρίας. Λίγοι από τη νέα γενιά των Ελλήνων γνωρίζουν για τον Παύλο Μελά και τη συμβολή του στον απελευθερωτικό αγώνα. Η αγάπη του για την πατρίδα ήταν τόσο δυνατή που το 1904, δέχθηκε με ιδιαίτερη χαρά να εκτελέσει την αποστολή του στη Μακεδονία για να ανακόψει την επεκτατική διάθεση των Βουλγάρων που είχαν αρχίσει να εγείρουν διεκδικήσεις επί της Μακεδονικής γης από το 1870. Τρεις φορές αποχαιρέτισε την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά πριν φύγει για το χρέος, όπως το ένιωθε, λέγοντας κάθε φορά: «Ζήτω η Μακεδονία». Άλλωστε πάνω στο φέρετρο του πατέρα του, που λάτρευε τη Μακεδονία, είχε ορκισθεί ακόμα και να πεθάνει αν χρειαζόταν γι αυτήν, όπως και έκανε. Η τρίτη φορά που αποχαιρέτισε τους δικούς του ήταν και η τελευταία.
Ο Παύλος Μελάς ήταν εκείνος που παράλληλα εμψύχωνε τους τυραννισμένους Έλληνες από χωριό σε χωριό συμπάσχοντας μαζί τους και ζώντας σε άθλιες συνθήκες. Οι Μακεδόνες είχαν στηρίξει όλες τις ελπίδες τους για τη σωτηρία τους σε εκείνον, ένα παλικάρι μόλις 34 ετών που πάνω απ’ όλα έβαζε την πατρίδα. «Εγώ ουδέν άλλο στήριγμα πλην της προς την πατρίδα και το γένος μου αγάπης έχω», είχε πει σε μια από τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Και όμως, παρά το γεγονός ότι ο Παύλος Μελάς, ο φιλόπατρις, ο ήρωας που θυσιάστηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1904 για το έθνος και τον ελληνισμό και έγινε το σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, αν ζούσε σήμερα, κάποιοι δεν θα δίσταζαν να τον αποκαλέσουν εθνικιστή. Αυτόν τον γνήσιο πατριώτη. Πράγματι ήταν εθνικιστής. Ο εθνικισμός όμως στις μέρες μας έχει κακόσημη έννοια. Χρησιμοποιείται από ορισμένους για κάποιον που θέλουν να μειώσουν, να κακοχαρακτηρίσουν, ως ακραίο στις ιδέες έως και φασίστα. Το ακούμε εσχάτως από πολλούς αριστεριστές. Στην πραγματικότητα όμως, το βλέπουμε σχεδόν καθημερινά, όσοι τρέφουν πατριωτικά αισθήματα, όσοι προτάσσουν το εθνικό αντί το προσωπικό συμφέρον, όσοι αγωνίζονται για τα κεκτημένα της πατρίδας μας, την εθνική μας ταυτότητα, την εθνική μας παράδοση, χαρακτηρίζονται από τους διεθνιστές, ως εθνικιστές. Και εθνικιστής σημαίνει, να έχεις υπερβολική και αποκλειστική προσήλωση προς την ιδέα του έθνους και των εθνικών ιδεωδών.
Ο Παύλος Μελάς, η ηρωική μορφή της ιστορίας μας, με Μανιάτες και Κρητικούς έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία μας. Εμείς σήμερα τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε για να μην ανοίξουμε πόρτα απαιτήσεων στους γείτονες Σλάβους;
Λένε ότι στις δύσκολες στιγμές για το έθνος ξεχωρίζουν οι αρχηγοί, οι ήρωες και οι πατριώτες. Τον Παύλο Μελά άκουσα να τον αναφέρει για πρώτη φορά ο δάσκαλός μου στην Δ΄τάξη του Δημοτικού (1969-1970). Η ταινία «Παύλος Μελάς», υπερπαραγωγή για την εποχή της, χάραξε αυτό το όνομα στη μνήμη μου όταν κάποιο πρωινό όλα τα παιδιά του σχολείου την παρακολουθήσαμε στο ΣΙΝΕ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ στον Πειραιά. Εκείνη την ημέρα δεν κάναμε μάθημα, όμως η «ζωντανή» επαφή, με αυτή τη σημαντική μορφή της ιστορίας του έθνους μας ήταν για μας τελικά πολύ πιο χρήσιμη, γιατί γνωρίσαμε έστω και μέσα από τον κινηματογράφο έναν μεγάλο, έναν αληθινό πατριώτη.
Στις 13 Οκτωβρίου συμπληρώθηκαν 103 χρόνια από τον θάνατο του Παύλου Μελά, πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα, του ανθρώπου - σύμβολο της φιλοπατρίας. Λίγοι από τη νέα γενιά των Ελλήνων γνωρίζουν για τον Παύλο Μελά και τη συμβολή του στον απελευθερωτικό αγώνα. Η αγάπη του για την πατρίδα ήταν τόσο δυνατή που το 1904, δέχθηκε με ιδιαίτερη χαρά να εκτελέσει την αποστολή του στη Μακεδονία για να ανακόψει την επεκτατική διάθεση των Βουλγάρων που είχαν αρχίσει να εγείρουν διεκδικήσεις επί της Μακεδονικής γης από το 1870. Τρεις φορές αποχαιρέτισε την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τα δυο του παιδιά πριν φύγει για το χρέος, όπως το ένιωθε, λέγοντας κάθε φορά: «Ζήτω η Μακεδονία». Άλλωστε πάνω στο φέρετρο του πατέρα του, που λάτρευε τη Μακεδονία, είχε ορκισθεί ακόμα και να πεθάνει αν χρειαζόταν γι αυτήν, όπως και έκανε. Η τρίτη φορά που αποχαιρέτισε τους δικούς του ήταν και η τελευταία.
Ο Παύλος Μελάς ήταν εκείνος που παράλληλα εμψύχωνε τους τυραννισμένους Έλληνες από χωριό σε χωριό συμπάσχοντας μαζί τους και ζώντας σε άθλιες συνθήκες. Οι Μακεδόνες είχαν στηρίξει όλες τις ελπίδες τους για τη σωτηρία τους σε εκείνον, ένα παλικάρι μόλις 34 ετών που πάνω απ’ όλα έβαζε την πατρίδα. «Εγώ ουδέν άλλο στήριγμα πλην της προς την πατρίδα και το γένος μου αγάπης έχω», είχε πει σε μια από τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.
Και όμως, παρά το γεγονός ότι ο Παύλος Μελάς, ο φιλόπατρις, ο ήρωας που θυσιάστηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1904 για το έθνος και τον ελληνισμό και έγινε το σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, αν ζούσε σήμερα, κάποιοι δεν θα δίσταζαν να τον αποκαλέσουν εθνικιστή. Αυτόν τον γνήσιο πατριώτη. Πράγματι ήταν εθνικιστής. Ο εθνικισμός όμως στις μέρες μας έχει κακόσημη έννοια. Χρησιμοποιείται από ορισμένους για κάποιον που θέλουν να μειώσουν, να κακοχαρακτηρίσουν, ως ακραίο στις ιδέες έως και φασίστα. Το ακούμε εσχάτως από πολλούς αριστεριστές. Στην πραγματικότητα όμως, το βλέπουμε σχεδόν καθημερινά, όσοι τρέφουν πατριωτικά αισθήματα, όσοι προτάσσουν το εθνικό αντί το προσωπικό συμφέρον, όσοι αγωνίζονται για τα κεκτημένα της πατρίδας μας, την εθνική μας ταυτότητα, την εθνική μας παράδοση, χαρακτηρίζονται από τους διεθνιστές, ως εθνικιστές. Και εθνικιστής σημαίνει, να έχεις υπερβολική και αποκλειστική προσήλωση προς την ιδέα του έθνους και των εθνικών ιδεωδών.
Ο Παύλος Μελάς, η ηρωική μορφή της ιστορίας μας, με Μανιάτες και Κρητικούς έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία μας. Εμείς σήμερα τι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε για να μην ανοίξουμε πόρτα απαιτήσεων στους γείτονες Σλάβους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου